Joanna Pawlik Czy to jest nierealny taki plan? / wystawa w Galerii Supermarket Sztuki

Wystawa Joanny Pawlik „Czy to jest nierealny taki plan?” jest wspólnym przedsięwzięciem Galerii Supermarket Sztuki i Wizytującej Galerii. Artystka podejmuje w niej refleksję nad kreacją, niepełnosprawnością i wykluczeniem. Dotyka niewidzialnych podziałów przebiegających tak w świecie sztuki, jak i w społeczeństwie. Bada granice pomiędzy profesjonalnymi i amatorskimi środkami wypowiedzi artystycznej, stawia pytania o możliwość ich współistnienia i rezonowania w procesie twórczym. W tym celu zaprasza do współpracy osoby niepełnosprawne, aranżuje ich spotkania z odbiorcami i twórcami pełnosprawnymi, inicjuje rozmowy, dyskusje, wspólne przedsięwzięcia. Efektem są koncerty, filmy, nagrania dźwiękowe, teksty, kolaże, obiekty, obrazy czy rysunki.

Na wystawie zostaną zaprezentowane nagrania koncertu Wiktora Okroja Nie wasz się pisać i recitalu Agaty Wąsik Podnoszę lampę w stronę złotych drzwi, w reżyserii Joanny Pawlik. Oba wydarzenia miały miejsce w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w kwietniu 2016 roku. Ekspozycję tworzyć będą także filmy: Jak kiedyś poznam, Piosenka, Rozmowa czy W jak najlepszym porządku, przygotowane na wystawę w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie w 2015 roku. Najnowszy film Pawlik, Piosenka o nauczycielce, powstał z inspiracji tekstem piosenki Wiktora Okroja Dla nauczycielki w A-mol. Bohater filmu – muzyk i didżej Edee Dee (Edward Gil-Deskur) korzysta z aplikacji na IPhone’a dla osób niewidomych.

Bohaterami/bohaterkami filmów są twórcy i osoby, których obecność może budzić u odbiorcy zdziwienie, zakłopotanie czy dyskomfort. Artystka konfrontuje widza z pozastandardowymi wizerunkami postaci. Czyni to, aby zmniejszyć dystans dzielący osoby pełnosprawne od niepełnosprawnych, a ostatecznie zakwestionować zasadność uprzedmiotawiających podziałów. Pawlik w swoich pracach podkreśla podmiotowy wymiar każdego człowieka. Wydobywa ukryte w ludziach niemal klasyczne piękno. Zaproszone przez nią osoby dzielą się swoim doświadczeniem, emocjami i pragnieniami. Ze względu na ograniczenia ciała, a czasem przez bariery komunikacyjne i ciągłe stykanie się z wykluczeniem społecznym, mają one przed sobą dodatkowe przeszkody, stojące na drodze do spełnienia marzeń czy zaspokojenia takich potrzeb, jak bliskość, czułość i miłość. Czasem ich cele bywają nieosiągalne i utopijne; bywa, że są narażone na porażkę.

Jedna z bohaterek i autorek wystawy pragnie pozostać anonimowa. Na co dzień doświadcza przemocy psychicznej. Z powodu wrodzonej niepełnosprawności ruchowej, jest zależna od osób najbliższych. We współpracy z Joanną Pawlik w ramach terapii zajęciowej tworzy kolaże liternicze, które są zapisem inwektyw rzucanych pod jej adresem. Zapis zawiera silny ładunek emocjonalny, co podkreślają błędy ortograficzne i interpunkcyjne wynikające z dysleksji autorki; możemy niemal usłyszeć jego nieprzyjemny dźwięk i barwę.

Autorami prezentacji są także inni uczestnicy terapii zajęciowej, którą Pawlik prowadzi w ośrodku przy Fundacji Artes w Krakowie. Rysunki narracyjne Kamila Kowalczyka dotyczą smogu. Są krytyczne wobec polityki lokalnej. Autor podkreśla znaczenie troski o środowisko, a tym samym o zdrowie i komfort życia mieszkańców, które zależą w tym przypadku od decyzji prezydenta miasta. Katarzyna Leja jest autorką pracochłonnego, wykonanego jedną ręką gobelinu przedstawiającego drabinę, z której w dzieciństwie spadła.

Wśród prac na wystawie będą również rysunki i obrazy Joanny Pawlik.

W sztuce Pawlik wyraża się wrażliwość muzyczna, ważne jest także doświadczenie cielesności. Artystka dorastała w środowisku muzycznym, a swoją przyszłość wiązała z tańcem. Nieszczęśliwy wypadek uniemożliwił jej realizację tego marzenia. Motyw niekompletności ciała i braku stał się centralny w jej pracach.

Tytuł wystawy „Czy to jest nierealny taki plan?” został zaczerpnięty z tekstu piosenki Wiktora Okroja Marzenie o fenderze. Stawia on pytania o możliwość realizacji planów, rozwijania zainteresowań, spełnienia marzeń, zaspokojenia potrzeb emocjonalnych i twórczych osób niepełnosprawnych, a także pytania o to, czy możliwe jest przełamanie barier społecznych i mentalnych „pełno- i niepełnosprawnych” na płaszczyźnie sztuki?

Agnieszka Żechowska

Otwarcie wystawy: 20.09.2016 r., godz. 19:00
wt. – pt.: godz. 14 – 19, sob.: godz. 11 – 14
sob. 24.09 – niedz. 25.09, godz. 11 – 18

Wystawa potrwa do 22.10.2016 r.
Galeria Supermarket Sztuki / Wizytująca Galeria
www.supermarketsztuki.art.pl / www.tugaleria.pl
ul. Grzybowska 88, 00-840 Warszawa

Joanna Pawlik (ur. 1974) – jest artystką wizualną, arteterapeutką, kuratorką, scenarzystką  i reżyserką. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią oraz wideo. Dyplom obroniła w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Obecnie przygotowuje pracę doktorską na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

Swoją twórczość prezentowała na wystawach indywidualnych, m.in.: „Myślę, że jesteś dziwny i bardzo cię lubię” w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie (2015), „Bliżejschowajtwarz” w Nowym Miejscu w Warszawie (2014), „Balans” w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie (2010), „Ekonomia utraty” w Gallery 69 w Oslo (2009), „Spacer” w Czarnej Galerii w Warszawie (2009), „Bez śladu” w Otwartej Pracowni w Krakowie (2006).

Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych: „Medycyna w sztuce” w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie (2016), „Nie/dopasowanie” w Wizytującej Galerii i Fundacji Supermarket Sztuki w Warszawie (2015), PAO Festival 2014 – „Vizual Poetry in Performance Art” w Atelier Nord w Oslo (2014), 12. Przegląd Sztuki SURVIVAL – „Miasto – stan zapalny” we Wrocławiu (2014), 10. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Wizualnej inSPIRACJE/Xtreme w Miejskiej Galerii Sztuki 13 Muz w Szczecinie (2014), „Dzień jest za krótki – kilka opowieści autobiograficznych” w Galerii BWA SOKÓŁ w Nowym Sączu oraz w Galerii Miejskiej ARSENAŁ    w Poznaniu (2014), „Disabled By Normality” w DOX Art Contemporary Center w Pradze (2013), „Dzień jest za krótki – kilka opowieści autobiograficznych” w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu (2013), „Tribute to moda polska” w Lookout Gallery w Warszawie (2013), „Skąd możesz wiedzieć, co robisz, gdy śpisz?” w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie (2012), „Recommended by…” w Fotogalerie Wien WUK, Month of Photography w Wiedniu (2012), „Now! Video Art from Poland”, 11 Freunde Kultur im Quartier w Berlinie (2012), „Chora sztuka” w Kamienicy Jerozolima w Warszawie (2012), „Sexy”  w Ex Teresa Arte Actual Museum w Mexico City w Meksyku (2011), „New Screen New Castle” w New Castle w Wielkiej Brytanii (2011), 14. Media Art Biennale WRO 2011, Alternative Now we Wrocławiu (2011), „Simple Living” w Center and Gallery P74 w Ljubljanie (2010), „Charm Of Harm” w Bregenz (2010), Jeune Création Européenne w Montrouge we Francji (2009), „Portret własny, prace z kolekcji Piotra Bazylki” w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie (2008), Oslo Screen Festival (2008), „Rybie Oko5”w Bałtyckiej Galerii Sztuki w Słupsku (2008), „Pod zamkniętymi powiekami” w Czarnej Galerii w Warszawie (2008), „Pamiętniki pokolenia tamagotchi” w Galerii Klimy Bocheńskiej w Warszawie (2008), „Złudzenie widzenia” w Fabryce Schindlera w Krakowie (2006), „Wiedźma Ple Ple” w Galerii Dla w Toruniu / Galerii Klimy Bocheńskiej w Warszawie (2006), „Polish Art Am Main” we Frankfurcie nad Menem (2006), „Bielska Jesień2005”w Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej (2005), Supermarket Sztuki V/1 – „Toleruj mnie!” – biennale młodej sztuki europejskiej w Galerii DAP w Warszawie (2005).

Jest laureatką nagród, wyróżnień oraz stypendiów, m.in.: wyróżnienie na 37. Biennale Bielska Jesień (2005), nagroda główna na Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 5 (2008), stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013), stypendium „Młoda Polska” (2010), nagroda Trust For Mutual Understanding, USA (2010), rezydencja 18th StreetArtsCenter, Santa Monica, USA (2010).

Prace Joanny Pawlik znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie (MOCAK) i kolekcji Bunkra Sztuki w Krakowie.

Uczestnicy-współautorzy wystawy:

Wiktor Okrój (ur. 1990) – urodził się z dziecięcym porażeniem mózgowym. Autor wierszy i tekstów piosenek – do tej pory ukazały się dwa tomy jego poezji: Moje życie jest jak album (Kraków, ZSS nr 11, 2010), Dlaczego nie wiem (Kraków, Miniatura, 2014). Komponuje również muzykę. W roku 2013 powstał spektakl teatralny na podstawie jego tekstów i muzyki Nie ma jak na wsi w reżyserii Alessandry Barczyk. W roku 2016 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie odbył się jego koncert Nie wasz się pisa

przy współudziale muzyków Pauliny Owczarek i Ernesta Ogórka oraz aktora Pawła Tomaszewskiego w reżyserii Joanny Pawlik. Członek zespołu Dobczycka Band.

Agata Wąsik (ur. 1993) – od dziecka silnie związana z muzyką. Śpiewa, gra na gitarze i na pianinie. Ukończyła Szkołę Muzyczną I stopnia w klasie gitary klasycznej, a obecnie kontynuuje edukację muzyczną na wydziale wokalnym w PSM II stopnia im. Józefa Elsnera w Warszawie. Studiuje filologię ukraińską na Uniwersytecie Warszawskim.  Interesuje się muzyką z różnych światów: od opery, przez folk, rock, pop, gospel, metal symfoniczny, muzykę sefardyjską, aż do poezji śpiewanej. W 2014 r. w ramach koncertu szkolnego przygotowała wraz ze swoją nauczycielką Magdaleną Schabowską oraz akompaniatorką Olgą Ternovyh mini – recital. W roku 2016 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie odbył się jej recital Podnoszę lampę w stronę złotych drzwi w reżyserii Joanny Pawlik. Śpiewała w zespole Los Bilbilicos Anny Jagielskiej-Riveiro. Od kilku lat współpracuje z reżyserem i choreografem Rafałem Urbackim przy spektaklach Przechlapane (Warszawa, 2012), Stypa (Poznań, 2012), Niech nigdy w tym dniu słońce nie świeci (Gniezno, 2014).

Dj Edee Dee (Edward Gil-Deskur) – niewidomy muzyk pochodzenia romskiego. Jest producentem, realizatorem dźwięku, wokalistą oraz DJ-em grającym pod pseudonimem D.J Gipsyman, D.J. Edee Dee. Współpracuje z THC Underground, Funk Fu, Kinetic Formation. Pracował z takimi muzykami, jak Michał Urbaniak, Wojciech Karolak, Joachim Menzel, Sławek Jaskułke, Jacek i Wojtek Fedkowicz, Jan Pilch i Jarosław Śmietana. Grał razem z takimi wykonawcami, jak DJ Assault, UK Apachee, MC MC, Goldie, The Freestylers, Aron Spector, Black Sun Empire, Krime, Mk Fever, DJ Technic, DJ Dokuro. Uczestniczył w festiwalach w kraju i zagranicą, m.in. Unsound, Międzynarodowym Festiwalu Perkusyjnym i Festiwalu Pollen kommen. Razem z Michałem Gorczycą ( DJ Dokuro) napisał muzykę do przedstawień teatralnych, takich jak Werter w Nowym Jorku (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie) i Leonce i Lena ( Teatr Dramatyczny w Warszawie). Ze swoją siostrą Martą Deskur prowadził warsztaty dla małych klubowiczów w Krakowskim Bunkrze Sztuki. Prowadził audycje Muzykodelia w radiu Radiofonia.

Katarzyna Leja (ur. 1984) – w wieku sześciu lat spadła z drabiny, ma niedowład prawej strony ciała, nie widzi na jedno oko. Uczyła się w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 5 w Krakowie, na kierunku krawiectwo (haft pętelkowy). Uczestniczka Warsztatu Terapii Zajęciowej przy Fundacji Artes w Krakowie. Lubi czytać, malować, tka, śpiewa. Uzależniona od gry komputerowej Miłosne połączenia. Tworzy prace o zabawnych tytułach w technice kolażu, rysunku, tempery, kredki oraz tkaniny.

Kamil Kowalczyk (ur. 1982) – jest osobą prawie niewidomą, choruje na astmę. Uczył się w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w Krakowie. Już w czasie edukacji uczęszczał na dodatkowe zajęcia plastyczne. Rok po ukończeniu szkoły trafił do Fundacji Artes. Miał wystawę indywidualną w siedzibie fundacji.

Paweł Mrożkiewicz (ur. 1990) – cierpi na padaczkę i niesprawność intelektualną. Od 2011 roku mieszka w DPS w Krakowie. Pomaga innym, bardziej niesprawnym, m.in. prowadzi wózki inwalidzkie, pomaga wstać osobom, które nie mogą tego zrobić samodzielnie. Występuje wspólnie z Rafałem Przygockim w filmie Rozmowa w reżyserii Joanny Pawlik (2015).

Rafał Przygocki (ur. 1990) – urodził się z porażeniem mózgowym, ma obustronny niedowład ciała. Uczył się w Zespole Szkół Specjalnych nr 11 w Krakowie. Jest osobą niemówiącą, nie pisze i nie czyta, interesuje się elektroniką, lubi pomagać w obsłudze nowych domowych sprzętów. Występuje wspólnie z Pawłem Mrożkiewiczem w filmie Rozmowa w reżyserii Joanny Pawlik (2015).

Przemysław Chronowski (1987) – urodził się z niedotlenieniem mózgu i przykurczem ścięgien obu nóg. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową nr 30 w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 1 im. Jana Matejki o kierunku kaletnictwo. Występuje w filmie W jak najlepszym porządku w reżyserii Joanny Pawlik (2015).

Organizatorzy: Galeria Supermarket Sztuki / Wizytująca Galeria

Patroni medialni: SZUM, Fragile, TVP Kultura, NUMARTE, INTEGRACJA, Niepełnosprawni.pl, Kulturaonline.pl, Artinfo.pl

Partner wystawy: ANODAL